چو از صورت برون آیی جهان پر گلستان بینی

به نظرم با ارزش ترین چیزی که آدم ها دارن احساس خالصی ِ که ته ته های وجودشون نگهش داشتن و برای هر کسی و هر جایی هم خرجش نمیکنن .... از اون حس و حال های واقعی ِ خود ِ خودشون، از اونا که بازیش نمیکنن و توش دروغ و دونگی نیست، از اونا که بکر ِ بکر ِ و واسه هر کسی هم ترن آن نمیشه ....

این حسامون ُ زنده نگه داریم و فقط هم به کسی بسپریمش که بهمون اطمینان میده و همون حس ته ته های دلش ُ بامون شیر شده، بلد باشه امانتدار خوبی باشه واسه دل و حسی که برای کسی هزینه اش نکرده بودیم : )

پک عمیقی به سیگارش میزنه و میگه من دوسش دارم، میگم نکن این کار رو ولی نمیفهمه که من به خاطر خودش میگم، چی میشه با من راه بیاد؟ تقصیر ِ خودم ِ که گذاشتم بفهمه دوسش دارم .....

به اسم عشق و دوس داشتن برای همدیگه قفس نسازیم. آدم ِ رابطه امون ُ نندازیم تو یه قفس طلایی و بگیم حالا تو این طلا! آزادی .... هر جوری هم حساب کنی بالاخره بال و پرش به اون نرده های طلایی! میگیره، اون وقت ِ که طلا و یه تیکه آهن هم براش فرقی نمیکنه .....

عشق ُ با شرط گذاشتن به اسارت نبریم و توقع نسازیم ..... "اگه منو دوس داری فلان و بهمان ...." فقط یه شرط ِ که هیچ امکان انتخابی به یه آدم آزاد نمیده : )

از "من به خاطر تو ..." استفاده نکنیم که در اون صورت عشق ُ هزینه کردیم ..... "من دوست دارم و میگم این کار ُ نکن" از رو عشق نیست که، فقط یه تجربه اس که در اختیارش میزاریم .....

یه مقدار گاهی باید چشم ها رو بیشترتر باز کرد، باید خیلی آگاهانه نگاه کرد که تو حوزه نیاز وایسادی یا عشق؟ ... میتونی بی توقع کنارش وایسی یا هی قرار ِ بگی اگه دوستم داشت این کار ُ میکرد، اون کار ُ نمیکرد؟

دوس داشتنمونو با میز معامله اشتباه نگیریم، دو دو تا چهار تا نکنیم که اونجوری اولین کسی که میبازه خودمونیم. اتفاقا اگه این آدم قرار ِ با ابراز محبت و دیدن حس واقعیت پرو بشه و فرداش تحویلت نگیره و بشه اعتماد به سقف و دست آخرم بزاره بره چه بهتر! بزار بره، خیلی هم مرسی که خودش ُ نشون داد و فهموند که مال ِ این حرفا نیست. تا کی میشه با قورت دادن دلهره، یکی ُ زوری نگه داشت؟ آدم ِ اهل تجارت و سیاست تو یه رابطه عاطفی! همون بهتر که بره .....

 شما بی دریغ، آفتاب گونه عشق بورز، من خودم تضمین میکنم اون آدم شونه به شونه ات تا ته دنیا هم بیاد.

رابطه ها مثل ِ یه گل نو پاس که باید نان استاپ حواست به آب و نور و خاکش باشه. اولش قشنگ و جذابه و بدون ایراده اما امان از وقتی که بهش نرسی و خشک شه... هیچ چیزی تو دنیا الکی الکی واسه خودش مسیر صحیحش ُ طی نمیکنه ..... مطمئنا هی گل و گلدون چنج کردن کار ِ راحتیه اما دیدن بزرگ شدن گل ِ نو پایی که خودت مسئولش بودی، حالش خیلی بیشتر ِ : )